Elfde Slag aan de Isonzo (19 Augustus – 12 September 1917)

 

Op de rivier Soča (Isonzo) concentreerde Luigi Cadorna, de Italiaanse stafchef, driekwart van zijn troepen: 600 bataljons (52 divisies) met 5.200 geweren.

Strijd
De aanval werd uitgevoerd vanuit een front van Tolmin (in de bovenste Isonzo-vallei) naar de Adriatische Zee. De Italianen kruisen de toren op verschillende punten over tijdelijke bruggen, maar de belangrijkste inspanning werd uitgeoefend op het Banjšice Plateau, waarvan de vangst het offensief zou verleggen en de Oostenrijks-Hongaarse lijnen in twee segmenten verbroken, de vestingen van Mount Saint Gabriel en Mount Mount Hermada.

Nadat de Italiaanse Tweede Leger, onder leiding van generaal Capello, na het felle en dodelijke gevecht de Boroević’s Isonzo Armee heeft overgedragen, de Bainsizza en Mount Santo overwonnen. Andere posities werden genomen door het Duke van Aosta’s Derde Leger.

Mont Saint Gabriel en Mount Hermada bleken echter ondraaglijk te zijn, en het offensief droeg uit.

Na de strijd waren de Oostenrijks-Hongaren uitgeput en kon ze geen andere aanval hebben verzet. Gelukkig voor hen (en helaas voor hun tegenstanders), zo waren de Italianen, die de benodigde middelen niet voor een andere aanslag zouden kunnen vinden, hoewel het misschien wel de beslissende was geweest. Dus het eindresultaat van de strijd was een onbetwistbaar bloedbad. Bovendien stond het einde van de strijd het Italiaanse Tweede Leger (tot dan toe de meest succesvolle Italiaanse legers) in twee delen over de Soča (Isonzo) gesplitst, een zwak punt dat in de daaropvolgende Twaalfde Slag van de Isonzo bepalend was .

Om de deelname van het Koninklijk Beierse Infanteriebeschermingsregiment te herdenken schreef Georg Fürst de maart “Isonzo-Marsch”.

Bron: https://en.wikipedia.org/wiki/Eleventh_Battle_of_the_Isonzo